نوآوری‌های سلامت دیجیتال را باید آرام آرام در لایه‌های مختلف سیستم سلامت پیدا کرد و هنر ما این است که بتوانیم با پشتکار این نوآوری‌ها را به ثمر برسانیم.
دکتر آیدین پرنیا، مدیر آزمایشگاه نوآوری سلامت دیجیتال مدلین که در یازدهمین دور شتابدهی مرکز فناوری سامسونگ – امیرکبیر به عنوان داور و منتور همکاری دارد، در این مصاحبه از جایگاه سلامت دیجیتال و فرصت‌های آن برای پاسخ به نیازهای حوزه سلامت می‌گوید.
متن مصاحبه مدیر آزمایشگاه نوآوری سلامت دیجیتال مدلین با مرکز فناوری سامسونگ – امیرکبیر
من آیدین پرنیا، فارغ‌التحصیل رشته پزشکی و در حال حاضر مدیر آزمایشگاه نوآوری سلامت دیجیتال مدلین یا به اصطلاح مدلین‌لب هستم.
سال‌های سال است که پزشکان سعی دارند با بیماری‌ها مبارزه کنند و تمرکز آن‌ها روی درمان بوده‌است. امروزه، نیاز جامعه و مردم تغییر کرده است. آن‌ها می‌خواهند توانایی پیشگیری از بیماری‌ها را داشته باشند؛ و بتوانند کیفیت زندگی‌‌شان را افزایش دهند.
هنر فرد و کسب‌وکاری که می‌خواهد در حوزه سلامت دیجیتال کار کند در درک همین مسئله است. او باید بتواند جایگاهش را پیدا بکند، باید بتواند در آن ماندگار شود، و باید در آنجا آرام آرام نوآوری‌هایی را اجرایی (implement) بکند.
برای ایده‌پردازی پیشنهاد می‌کنم همه ذینفعان و همه آدم‌هایی را که در آن مشکل دخیل هستند، بررسی کنید و از نظراتشان بهره‌مند شوید. افراد مختلف نظرات متفاوتی دارند؛ حتی اگر درون یک قشر باشند. وقتی از نظرات ذینفعان مختلف برای ایده‌پردازی بهره می‌گیرید، می‌توانید در نهایت آن جای ورود و جایگاه کسب‌وکارتان را پیدا کنید. حوزه سلامت خیلی تخصصی است؛ و به همین دلیل ایده‌ها باید به صورت تخصصی طراحی و ارزیابی شوند.
پیشنهاد من به افراد و کسب‌وکارهای علاقه‌مند به فعالیت در حوزه سلامت دیجیتال، این است که از یک بازار گوشه‌ای (niche market) کارشان را تخصصی شروع کنند؛ و مشکلات را خیلی عمیق بررسی کنند.
درباره‌ی استارتاپ‌هایی که محصول یا سرویس‌شان را در قالب گجت‌ها یا محصولات فیزیکی (physical products) ارائه می‌دهند، مزایا و معایبی وجود دارد.
از معایب استارتاپ‌های گجت‌محور سلامت دیجیتال می‌توان به این اشاره کرد که ساخت یک گجت یا محصول فیزیکی نیاز به صرف هزینه و زمان بیشتری دارد. علاوه بر این، تولید محصول به تخصص‌های بیشتری احتیاج دارد و نیاز است که افرادی با تخصص‌های مختلف در تیم حضور داشته باشند. در مجموع، کار این استارتاپ‌ها واقعاً به زحمت بیشتری نیاز دارد.
از طرف دیگر، نگاه سرمایه‌گذار و حتی نگاه سیاست‌گذاران حوزه سلامت به گجت‌ها، تا حدودی بهتر از نرم‌افزارها است. به عبارتی، آن‌ها محصول فیزیکی را بهتر می‌پسندند و راحت‌تر می‌پذیرند.
نکته‌ی مهمی که درباره‌ی گجت‌های حوزه سلامت دیجیتال وجود دارد، این است که آن‌ها یک جزء نرم‌افزاری دارند. خیلی وقت‌ها تیم‌هایی که ما با آن‌ها کار می‌کنیم ابتدا جزء نرم‌افزاری محصول‌شان را وارد بازار می‌کنند. الزاماً قرار نیست محصول اصلی شما (گجت) از همان روز اول وارد بازار شود.
اکثر اوقات راه‌های دیگری برای ورود به بازار وجود دارد که این فرآیند را تسهیل می‌کند. در واقع می‌تواند مسیری را باز بکند که هم به درآمدزایی منجر شود و هم نفوذ در بازار (market penetration) ایجاد بکند. در نهایت، می‌تواند جایگاه خوبی را برای ورود آن محصول فیزیکی به بازار ایجاد بکند.
گجت‌ها با محدودیت‌های بیشتری در جهت مقیاس‌پذیری (scalability) روبرو می‌شوند. از این محدودیت‌ها می‌توان به سختی تولید و نیاز به شبکه‌ی توزیع اشاره کرد.
با این حال، مقیاس‌پذیر کردن گجت‌ها یک مزیت هم دارد و آن این است که مدل‌های کسبوکار متنوع‌تری می‌توان برای آن‌ها طراحی کرد. مثلاً می‌توان مدل حق عضویت (subscription) را در کنار گجت برای آن‌ها قرار داد؛ یا می‌توان برایشان مدل طعمه و شکار پیاده‌سازی کرد. از این دست نوآوری‌ها بسیار هستند که دست کسبوکار را از این جهت باز می‌گذارد.
یک گجت ممکن است به راحتی یک نرم‌افزار پخش و توزیع نشود و در این راه با چالش‌هایی همراه است. ولی از طریق آن نوآوری‌ای (innovation) که می‌توان در مدل کسبوکار ایجاد کرد، این پتانسیل را دارد که نفوذ در بازار خوبی ایجاد بکند.
